Z dedykacją dla gości „Babuszki”

Nigdy nie dowiesz się więcej o regionalnej kuchni niż w punktach żywienia zbiorowego. Tę prostą prawdę mojego autorstwa przyszło mi sprawdzić w bazie turystycznej „Gwiezdny” w Łudze (140 km od Petersburga). Trwa właśnie drugi dzień mojego pobytu. Mam za sobą 2 obiady, śniadanie i kolację. Wydaje mi się, że każdy, kto kiedykolwiek cokolwiek dla mnie lub ze mną gotował lub wybierał miejsce na wspólny posiłek, przecierałby oczy ze zdumienia widząc, co wkładam z ochotą do ust. Na szczęście jest to moje czwarte zetknięcie z kuchnią zza Buga i jestem przygotowana.

Śniadanie. Herbata lub kawa, kawałek masła, kawałek sera, chleb, jogurt owocowy „Delikatny” i gwóźdź programu: parówka z makaronem.

Parówkę z makaronem na śniadanie jadłam w moim życiu po raz drugi (pierwszy raz  w ośrodku zimowym Politechniki Lwowskiej) i muszę przyznać, że zaczynam przekonywać się do tego zestawu. Osobiście jestem wielką zwolenniczką makaronu i innych wytworów mączno-jajecznych, a w mojej lodówce na ogół są jedynie parówki i żółty ser, więc można powiedzieć, że jest to danie stworzone dla mnie, a łatwość produkcji sprawia, że zawsze jest smaczne.

Obiad. I danie: zupa, chleb; II danie: puree lub kasza, kawałek mięsa, surówka, kompot.

Najciekawszy element obiadu to zdecydowanie zupa. Jest to swego rodzaju obiadowa kinder-niespodzianka. Kolor zwykle jest albo delikatnie zielony, albo delikatnie pomarańczowy. W środku zaś można znaleźć absolutnie wszystko. Od kawałka parówki ze śniadania, przez czerwoną fasolę, cytrynę lub tylko pestkę po niej, aż po kawałek kurczaka. A że zupa nie jest zbyt gęsta, to w zasadzie każdy z siedzących przy stole może liczyć na zupełnie inny zestaw. Treść zupy uzupełnia się chlebem, który albo wrzucamy do zupy w całości lub w kawałkach, albo trzymamy w drugiej dłoni.

Kolacja. Herbata, ryż z kawałkiem mięsa i marchewką, sałatka z ziemniaków i zmielonej ryby z majonezem, plasterek sera, masło, chleb, drożdżówka z makiem, pomarańcza, soczek jabłkowy.

Kolacja to najbardziej obfity posiłek w ciągu dnia. Można też tu liczyć na wiele niespodzianek. W tym bardzo nieprzyjemnych. Całe szczęście, że jest deser, który pozwala Ci przeżyć do rana.

Różnice regionalne: na Ukrainie nie podawano nam noży, nigdy. W Rosji porcje są optycznie większe, ale za to na mniejszych talerzach. Na Ukrainie nie sposób znaleźć herbatę bez cukru. W Rosji herbatę w całości robisz sobie sam.

I najważniejsze: smak. Kuchnia zza Buga jest po prostu smaczna. Choć trudno to wytłumaczyć, szczególnie mi – osobie, która na widok kawałka cebuli, jest w stanie odstawić talerz nie spróbowawszy nawet odrobinę, je się wszystko ze smakiem i wychodzi się najedzonym. W każdym kęsie czujesz, że na zapleczu nie ma mikrofalówki, a kotlety nie są efektem piątego smażenia na tym samym oleju.  A jedzenie nie jest przywożone przez firmę kateringową w białych pojemniczkach. Pozostaje mi zatem tylko przytoczyć dzisiejszy wierszyk, który spontanicznie usłyszały dziś panie kucharki od naszej grupy w trakcie obiadu:

Spasibo naszym povaram

Szto tak vkusno gotovjat nam!

PS. Rano była kasza. Kasza gotowana na mleku, z kawałkiem masła na środku, które w mgnieniu oka zmienia się w plamę oleju. Rosjanie jedzą tylko trochę i zostawiają część bez mrugnięcia okiem. Jestem tak głodna, że nie mogę sobie na to pozwolić.

PPS. Wróciłam dwa dni temu z Rosji – tęsknię za kaszą.